Sevgi Yaşatır

Köye geleli hemen hemen bir ay olmuş. Günlerimiz dolu dolu geçiyor. Dedemle sık sık ormanın içinde yürüyüşler yapıyoruz. Dedemlerin önceden ekip biçtiği tarlaları geziyoruz. Şimdi bu tarlalar ekilip biçilemediği için gür otların bittiği, içinde bol bol dikenlerin olduğu çayırlıklara dönüşmüş durumda. Bu dikenliklerden bol bol böğürtlen topluyoruz. Tarlaların içinde ve kenarlarında büyüyen kuşburnu bitkisinin de meyveleri olgunlaşmak üzere…

Dedem bizi bugün Pulluk denen, eskiden buğday, patates ekilen şimdilerde ormanın içinde kalmış bir tarlaya götürecek. Enes ve ben bu tarlayı göreceğimiz için heyecanlıyız.

Kahvaltımızı yaptıktan sonra hazırlanıp yola koyulduk. Dedem önde biz arkada ormanın içine doğru patika yollardan ilerledik.Sonunda sadece köknar ağaçları ile dolu bir ormana girdik. Ağaçların dallarından güneş ışıkları aşağıya sızmıyor, ormanın zemini loş bir ortama bürünüyordu.

Buranın adının Karanlık orman olduğunu öğrenince tam da adına uygun isim verilmiş diye düşündüm. Alaca karanlıkta bir süre ilerledikten sonra dik bir yokuşun önüne geldik. Güneş yüzüme değince gülümseyen ben, az ötemizden bir karacanın zıplayarak hızlıca kaçışını görünce şaşırdım. İlk kez bir karaca görüyordum. Cılız bir kelime dudaklarımdan döküldü,

- Aaa karaca

Enes ise bağırdı;

- Dede, abla, gördünüz mü? Neydi o öyle, kaç metre zıpladı öyle havaya. Bu hayvan bu dünyadan mı?

Dedem gülümseyerek cevap verdi;

- Karaca. Buralarda çok olur.Çok hızlı koşar ve yükseğe zıplayarak düşmanlarından kaçarlar.

- Düşmanları çok mu?

- Çok. Ayı, kurt, çakal ve insan onların düşmanlarıdır.

- İnsan mı?

- Evet. Bilinçsiz avlanan avcılar doğaya büyük zarar vermekteler.

- Ben onları çok seviyorum, tüm hayvan ve bitkilerin dostuyum.Hiçbir zamanda hiçbir canlıyı avlamayacağım dede.

- Aferin…Bende doğayı çok seviyorum.Sevgi yaşatır, sevgi öldürmez. Sizlerde doğayı sevin ve koruyun torunlarım

İkimiz birden ‘’Tamam.’’ dedik.