Sevgi Ne Güzel Şeydir
Küçük Gülser’le ninesi bahçede konuşuyorlardı.
“Nine, her sabah buraya geliyorsun.” dedi Gülser. “Daha çok da bu sarmaşık güllerini seyrediyorsun. Usanmıyor musun her sabah?”
“Kızım gülleri seyretmekten insan usanır mı? Hele böyle güzel sarmaşık güllerini seyretmekten usanır mı? Şu güzelliklerine bak!... Kırmızı kırmızı güller!... Bunlar açılmaya haziran ayında başlarlar. Yaz boyunca devam ederler. Onun için bunlara yediveren gülü derler.”
“Yaz boyunca yedi kere gül veriyor öyleyse bunlar.”
“Yok yok... Daha çok verirler. Ama halk öyle isim takmış.”
“Gerçekten güller çok güzel çiçek açıyorlar değil mi nine?”
“Elbette kızım!... Hele bu sene coştukça coştular. Şunlara baksana!... Yanlarında bulunan bahçe sarmaşığı ile birbirlerine nasıl da sarılmışlar. Sarmaşığın mor çiçekleriyle, sarmaşık gülünün kırmızı çiçekleri birbirlerine nasıl da yakışmışlar!... Sabah sabah ışıl ışıllar!...”
“Nine bunlar geçen yıl bu kadar güzel değildi galiba... Öyle hatırlıyorum da...”
“Evet kızım. Geçen sene sarmaşık gülü bu kadar coşkun ve gösterişli değildi.”
“Sonra yanında da bahçe sarmaşığı yoktu galiba.”
“İyi hatırladın kızım. Geçen sene deden bahçe sarmaşıklarını bahçenin başka bir köşesine dikmişti. Belki onun için geçen sene bahçe sarmaşıkları da, sarmaşık gülleri de pek coşkun değildi. Pek gösterişli değildi. Sanki birbirlerinden ayrı oldukları için mahzundular. Sanki birbirlerine hasret kaldıkları için öyle hüzünlü kalmışlardı. Ama bu yıl sanki birbirlerine kavuştukları için coştukça coşmuşlar!...”
“Gerçekten de öyle!”
“İnsanlar da biraz buna benzerler.”
Gülser şaşırmıştı; “İnsanlar da buna mı benzerler?!... Nasıl yani nineciğim?!...” dedi.
“İnsanlar sevdiklerinin yanında sevinçli, mutlu olurlar. Coşarlar. Sevdiklerinin yanında hayattan tat alırlar.”
“Gerçekten öyle nineciğim!... Ama bir şey daha sormak istiyorum. Nineciğim, bütün insanlar birbirlerini sevmeliler mi?”
“Bu mümkün olmayabilir. Ama elinden geldiğince insanları sevmelidir. Birbirlerini seven insanların meydana getirdiği toplumda kişiler mutlu ve sevinçlidir. Kişiler mutlu olunca, toplum mutlu olur. Şu sarmaşık gülleri ve bahçe sarmaşıklarından bile ibret almalı insan.
Birbirlerine sarılıp sevgi gösterisinde bulunuyorlar. Çiçeklerinin, yapraklarının güzellikleri nasıl da artıyor. Hâlbuki bunlar, birbirlerinden ayrıldığı zaman aynı coşkunlukta olmuyorlar. İnsanlar da sevgiyle birbirlerine sarılmalı, birbirleriyle dayanışmalı. İşte o zaman toplumun da, bütün insanlığın da görünüşü bir başka olur. İşte o zaman mutluluklar sanki gözle görülür bir hal alır. Sevgi ortalığı nasıl da sarar... Sevgi ne güzel şeydir...”
Gülser de duygulu bir şekilde ninesinin sözünü tekrarladı:
“Sevgi ne güzel şeydir...”
Mustafa AKGÜN
YazarZeyd bin Harise (r.a.) büyük sahabelerdendi. Çocukken baskına uğramış köle olmuştu. Mekke’de de köle olarak satılmıştı.Hazreti Hatice’nin yeğeni de köle Zeyd’i halası Hatice için satın almıştı. O da Z...
Yazar: Mustafa AKGÜN
Orhan, her yaz olduğu gibi bu yaz da dedesinin köyüne gelmişti. Dedesinin köydeki evi, şirin bir evdi.Evin önünde geniş bir avlu vardı. Avlunun bir tarafında, dedesinin tarlada ve bahçede kullandığı â...
Yazar: Mustafa AKGÜN
Mesude sekiz yaşındaydı. Sevgi evlerinde kalıyordu. Babası Şükrü Bey bazı hafta sonları onu ziyarete geliyordu.Bir hafta sonu yine kızı Mesude’yi ziyarete gelmişti babası. Sevgi evlerinin kantininde b...
Yazar: Mustafa AKGÜN
Bahar geldi.Etraf yemyeşil oldu. Ağaçlar yemyeşil elbiseler gidi.Sanki çimenler yeşil halıdır. Bu yeşil halıyı çiçekler o kadar güzel nakışlıyor ki…Çocuklar çimenler üzerinde yuvarlanmaktan nasıl...
Yazar: Mustafa AKGÜN