Sultan Abdülmecid Han

Babası göçünce gözleri doldu, Çok naif bir insan Abdülmecid Han… On yedi yaşında padişah oldu, Cenazede isyan… Abdülmecid Han…   Galata köprüsü, Meriç köprüsü, Dinlerdi musiki, severdi süsü, Prens terbiyesi, batı görgüsü, Hassas ve alıngan Abdülmecid Han…   Kurdu ‘Maarifi Umumiyye’yi,’ Batırdı bir sürü borç maliyeyi, Kaçırdılar yirmi dört göz gemiyi, Donanma perişan Abdülmecid Han…   İrlanda da bile onu severler, Zor günlerde yapmış nice eserler, Hattı Hümayun derler, Tanzimat derler, Gülhane’de ferman Abdülmecid Han…   Demir yolu için eyledi talep, Onunla açıldı onlarca mektep, İngiliz, Fransız etkisiyle hep, Yeniliğe hayran Abdülmecid Han…   Çok defa halkının içine gitti, Birçok şehrimizi ziyaret etti, ‘Meclisi Vala’da’ nutuklar attı, Yepyeni bir sultan Abdülmecid Han…   Buhranlar içinde hep sağı, solu, Otuz sekiz sene zorlamış yolu! Telgraf, Muallim, ebe okulu… Derse başlar ‘Orman’ Abdülmecid Han…   Kırım savaşında düşse de dara, Hayır işlerine vermemiş ara, Camiler, tekkeler, ilk kâğıt para, Hüsnü hatta uzman Abdülmecid Han…   Vereme yenilmiş babası gibi, Yavuz’a sarılmış abası gibi! Islahatlar yapmış atası gibi, Dört oğlu da hakan, Abdülmecid Han…   ‘Ercümen-i Dâniş’ tesis edilmiş, Türkçemizde sadeliğe gidilmiş, Cevdet Paşa, tarihiyle ses bulmuş, Âlimlere liman Abdülmecid Han…   …     Hırkayı Şerifi bir tarafa koy, Yaşatır ismini Mecidiye köy! Kasır, Çeşme, dolma bahçeli saray, Küçüksu’da zaman Abdülmecid Han…   Yirmi yıl şiire sığmaz Celil dur, Bu evlat Selim’in aşkıyla hamur, Tuğranı taşırken Beykoz, Ihlamur, ‘Gureba’da’ derman Abdülmecid Han… İbretlik bir roman Abdülmecid Han…