EDİTÖR'den

Kitap denilince bizim aklımıza ilk gelen, kitapların en üstünü olan Kur'an-ı Kerim'dir. İlahî bilginin en müstesna kaynağı da odur. Dört semavî kitabın en sonuncusu, hepsini içine alan Kur'an... Cebrail (a.s.) vasıtasıyla Hz. Muhammed (s.a.v.)'e vahyolunan... Bir kavmi değil, mesajlarıyla bütün insanlığı ve bütün zamanları kuşatan… Vahiy kâtipleri tarafından yazılan, tek nokta eksik olmayıp, eksilmeyecek olan, Allah (c.c.) tarafından ebediyete kadar muhafaza olunan... Hz. Ebu Bekir zamanında çoğaltılan Furkan… Onu kitap haline getirdi Hz. Osman… On beş asırdır çeşitli dillere çevrilerek bütün dünyaya ışık saçan nur kaynağı... Ona hürmeti en üstün şekilde tutarak yüceldi Âl-i Osman…

Kitaplar, insanlar arasında fikir, bilgi ve duyguların yayılmasına vesile olan kültür hazineleridir. İlim ve sanatı, zekâ ve kültürü dünden bugüne olduğu kadar evrensel boyutlara da taşıyan bu hazineler, bütün insanlığın paylaştığı bir medeniyet tecrübesinin kapısıdır.

Öyle kitaplar vardır ki, milletlerin öz kültürlerinin eseri olmak üzere nesillere hiç zedelenmeyecek bir kimlik bağışlar. Bunlar, uzun yıllar, hatta asırlar boyunca zevk ile okunup istifade edilirken bir toplumun millet olma ruhunu da şekillendiren eserler olmuştur. Türk medeniyetinin bu sınıfa girecek eserleri ve kültürünün temel taşları olan bütün o eski kitaplar, şimdi taş duvarların soğuk ve rutubetli ortamında, yan yana istiflenmiş olarak bir okuyucunun merhabasını beklemektedir. Bizi biz yapan, her şeyiyle biz olan ve bizim olan bu eserler, maalesef kütüphanelerin sıkıcı dünyasından dışarı taşamamakta, onca olumsuzluğa rağmen geçmişten geleceğe uzanabilmek için direnip durmaktadır. Bir yanda alfabe değişikliği, diğer yanda dile yapılan gayri tabiî müdahaleler zinciri altında bırakılması, her geçen gün biraz daha tarihe gömülmeye mahkûm olan bütün bu kitapların bir an evvel genç nesillere tanıtılmasını ve yeniden okuyucu ile buluşturulmasını zarurî kılmaktadır. Nesiller arasında meydana gelmiş bulunan kopukluğun giderilmesi, kendisini tanımadan yabancı kültürlere kapılan nesillerin yozlaşmadan kurtarılması ve hatta yerli kültürümüzün, bütün insanlığın ve medeniyet dünyasının ortak malı olmak üzere, milletlerarası ilim ve sanat ortamına sunulabilmesi için bu tür eserlerin artık kütüphane raflarından indirilmesi gerekmektedir. Nesiller arasında manevî bir bağ oluşturacak bu eserlerin bilhassa gençlere sunulması, devlet politikası haline gelmesi gereken bir kültür meselesidir.

Asırlardır İslâm coğrafyasında, Anadolu'da Mevlâna'nın Mesnevî'si, Muhyiddin-i Arabî'nin Fütuhat ve Füsus'u, Sa'dî-i Şirazi'nin Bostan ve Gülistan'ı, Abdurrahman Câmî'nin Baharistan'ı, Eflakî'nin Menakıbü’l-Ârifin'i, Feridüddin-i Attar'ın Matıku’t-Tayr ve Pendnamesi, Niyazi-i Mısrî'nin eserleri, Muhammediye, Ahmediye, Battalnâme başta olmak üzere daha adını sayamadığımız eserler okunup hatta ezberlenip dilden dile anlatılıp aktarılmıştır. Bizim insanımız bu eserlerin anlatılmasıyla beşiklerde ninni olarak uyumuş, bu öğütlerin, menkıbelerin, hikmetlerin sohbetleriyle büyümüştür. Onun için her mutasavvıfın sohbetinde, her tekke ve Dîvân şairinin eserinde, her yazılı metnin içinde bu hikmet deryalarından damlalar bulunmaktadır. Gönül dünyamızın hakikat gülleri olarak her dem bizim gönül iklimimizde gül rayihaları ile açılmaktadır kitaplarımız.

Gül neslinden olan Osman Hulûsi Efendi'nin; hayat kaynağımız, arasında gül yapraklarını kuruttuğumuz kitabımız Kur'an’dan, gül kokulu Peygamberimiz’in gül dudaklarından dökülen gül rayihalı sözlerinden, bize cennetin sekiz kapısını açan güzel kokulu çiçek bahçelerinden, cennet esintilerinden sunduğu gül demetleri; Dîvân, Mektûbat ve Hutbeler'inde deste deste durmaktadır.

Güle gönül verelim, gül destelerini derelim…