Sel Ağzında Yuva Yapmak

Adâlet, haklıya hakkını vermek, zâlime engel olup mazlûmu korumaktır. Haksızlığı gidermeye çalışırken yeni mazlumlar üretmemek, ata ot, aslana et vermektir. Adâlet, işi ehline vermek böylece insanlara dengeli hizmeti sağlamaktır. Adâlet, şehri düşmanlardan, felâketlerden koruyan sur, milletleri yükselten onurdur.

Adâlet, mazlûmun başını çekinmeden dayadığı omuz, insanların yüzüne bakan gülümseyen yüzdür. Adâlet maddî ve manevî kalkınmanın temel motoru, cemiyetin selâmetinin vazgeçilmez sebebi ve şartıdır.

Tarihte birçok hükümdar, sultan, kral, imparator, tiran gelip geçti ama yaşayanlar, güzel isim bırakanlar adâleti esas alanlardır. Adâlet, mahkeme salonlarında hâkimin başı üstünde duran ‎“Adâlet mülkün temelidir.”‎ cümlesinden ibaret basit bir levha değil, hakkı hak sahibine teslim etmenin resmidir. Kaç hâkim önündeki davaya bakmadan dönüp bu yazıyı okur doğrusu hep merak etmişimdir. 

Adâlet, Hz. Ömer’i örnek verme türünden bir züğürt tesellisi asla değildir. Ömer’i anıp zulmüne türlü bahanelerle devam edenlerin o şanlı halîfenin yüzüne yarın nasıl bakacakları doğrusu merak konusudur.   Adâlet, devleti yönetenlerin asla sapmamaları gereken şaşmaz bir pusuladır.

Bu pusuladan inhiraf edenlerin yönettikleri ülkelerin hâlini tasvire gerek var mı? Yönetimde en önemli adâlet göstergelerinden biri iş ehline vermek, liyakati şiar edinmektir. Unutulmasın ki mazlûmun dilekçesi ile Allah arasında perde yoktur...

Rivayet ederler ki; bir valisi Ömer bin Abdülaziz’den yönettiği şehrin etrafına sur inşâ etmek için para ister. Ömer bin Abdülaziz’in cevabı tarihe not düşecek mahiyettedir. Şöyle der: Adâletle hükmet sura gerek kalmaz.

Çoluk çocuk, kadın yaşlı demeden katleden çağın vampiri Netenyahu işlediği zulmün karşılıksız kalacağını sanmasın. Sel yatağına kurduğu kanlı yuvaların günü gelince yerle bir olacağını, mazlûmların kanında boğulacağını unutmasın.

Bizim yöneticilerimizin de adâlet konusunda hassas davranmaları şarttır. Yönetici -hayatın her kademesindeki- âdil olmaz, hakkı yerine getirmez, mazlûmların âhına kulak vermez, gözyaşlarını görmezden gelirse boşuna çabalayıp durmasın; yaptıkları nakş-ber-âb, amelleri çöldeki seraptan başka değildir. Osmanlı Devleti’nin son dönem şahitlerinden Diyarbekirli Sait Paşa bir sayfada söylemek istediklerimizi bir beytin mısralarına sığıştırmayı başarmış: 

Eşk-i mazlumân ile te’sîs-i umrân eyleyen

Bir kuşa benzer ki seyl ağzında yapmış lâneyi

(Mazlûmların gözyaşlarıyla umran (medeniyet, bayındırlık, mutluluk) tesis edenler sel ağzında yuva yapmış kuşa benzer.)          

İnsan hâkimlerinin ibret almaları gereken bir ders. Sel, kopup gelince bırakın kuş yuvasını önüne ne çıkarsa devirir, sürükler götürür. Mazlûmların gözyaşları pahasına inşâ etme çabasında olanlar dikkat…