Osmanlı'ya Mersiye

Sen gittin ey Sultan’ım âlemde elem kaldı
Altın kubbelerınden geride alem kaldı

Söğüd’ün yaylasını uzattın Viyana’ya
Çizdiğin haritadan elimde kalem kaldı

Atların nal sesini işiten o yıldızlar
Döküldü birer birer göklerde dîdem kaldı

Tuna’nın sularına zehr attı nice küffâr
Yeşerttiğin diyarda bir damla şebnem kaldı

Baş eğdi minareler bütgede karşısında
Camilerin yerinde secdeden bûsem kaldı

Rasulün türâbından uzaklaştı dudağım
Orda senin aşkından ağlayan Kâ’be’m kaldı

Revaklarla süsledin Ka’be’nin etrafını
Kubbelerin altında bir mahzun Harem kaldı

Arzı  dilhun eyledin hasretinle dembedem
Ziyasını kaybeden gözlerimde dem kaldı

Adl ile muamelen mes’ud kıldı beşeri
Bize o saadetten sadece matem kaldı

Kalbindeki zikirle aştın nice surları
Surların alnında tek viran kitâbem kaldı

Kılıcın gölgesinde dinlenirdi bu cihan
Kılıçlar girdi kına ateşten gölgem kaldı

Asırlar hasretinden kıyamete koşuyor
Hatıran gönlümüzde mağrur,muhteşem kaldı

***

Sen gittin ey Sultan’ım kağıtta fermân kaldı
Leventlerinden yetim binlerce ummân kaldı

Barbaros gemilerle selamlar Akdeniz’den
Topkapı Sarayı’nda bitmeyen hazân kaldı

Âlemdeki her gülün özlediği bahçendi
Şimdi gül ve bülbülde bir sonsuz hicrân kaldı

Kuş görmeyen saraylar duvarda mahpus hâlâ
Rüzgârlar saraylarda kaç asır mihmân kaldı

Cem edip nice aklı emrine râm eyledin
Ukala’dan her akla bir başka dermân kaldı

Her anın Bezm-i aşk’ta şuaraya ilhamdı
Şiirlerin övdüğü yaşanan cinân kaldı

Kucak açtı İstanbul sevgilisi Fatih’e
Güller atan kızlardan bir tutam reyhân kaldı

Yedi tepe vecd ile yüklendi kubbeleri
Yedi kat arştan inen ilahi ezân kaldı

Mührünü vurdu arza aşk ile kubbe kubbe
Tarihlerin tahtında bir Mimar Sinân kaldı

Gam dağıtan çeşmeler dest-i Muhammed idi
Bağrında bin yarayla davet-i iz’ân kaldı

Bâki ile Nef’i’den gururla aktı şiir
Söz bilmeyen Nedim’den derin bir irfân kaldı

Genç yaşında dünyaya sırt çevirdi Şeyh Galib
Ak düşmeyen bir sakal ve inci sühân kaldı

İstanbul’un ufkunda yükselen türbelerde
Peygamber’in sevdiği kaç kutlu Hâkân kaldı

***

Sen gittin ey Sultan’ım yolunda esrâr kaldı
Terk ettiğin mülklerde zehir yüklü nâr kaldı

Göğsünü siper edip durdurdu Selimiye
Evlad-ı Fatihan’dan kaç acı firâr kaldı

Acz içinde seyrettik nice muhacereti
Istırabla titreyen gönlümüzde âr kaldı

Orduların kurduğu otağların yerinde
Çadır kurduk mazluma içinde bîzâr kaldı

Düşmanların ardından bin bayram icad etti
Sevinçle oynamayan toprakta mezâr kaldı

Aşkın mürekkebiyle yazılmış nice hatt’lar
Silindi adâvetle duvarlar bîmâr kaldı

Kılıcın hakkı idi nihayet Ayasofya
Kapısına  “Yâ Fettâh” yazdığın dîdâr kaldı

Gözlerinden bilinen maşukalar gittiler
Uğrunda can verilen ne âşık, ne yâr kaldı

Leb-i deryâ yalılar kucaklardı fakiri
Yâdımda o günlerden mehtâbla bahâr kaldı

Boğaz’ın sularıydı öpüşen saraylarla
Bu sevdayı arayan bir melul nazâr kaldı

Âb-ı hayât akan o Sâdâbad’ın yerinde
Mazisine ağlayan mülevves cûy-bâr kaldı

Kadrini bilmek için ne yazayım Sultan’ım
Aczinin idrakinde bu küçük eş’âr kaldı

Mahzun olma ey Kâfî Sultan’ın döner geri
Saltanat-ı Osman’a kaç leyl ü nehâr kaldı