Öğretmenler Gönüllerin Fatihleridir

Öğretmenlik, kutsal bir meslektir. Gönüllere girilmeden zihinlere girilemez. Öğretmeni seven öğrenci, dersi de sever. Öğretmenler; öğrencilerini maddeten ve manen yetiştirmek ve geliştirmek, eğitim ve öğretimi başarılı hale getirmek istiyorlarsa mesleğini ve öğrencilerini çok sevmelidir.

Gerçek öğretmen; yürekleri ısıtan, gönülleri aydınlatan güneşe benzer. Sevgi dolu yüreği, güler yüzü ve güzel sözüyle gönülleri fetheder. Tatlı dili ve maharetli elleriyle kalplere sevgi tohumları eker. Sevgisi, bilgisi ve ilgisiyle onları geleceğe hazırlar. Çiçeklerini en güzel şekilde yetiştirir.

Öğretmen; solgun çiçeklere hayat verecek şifalı suyu gönüllerine, akıllarına akıtabilmelidir. Bir öğretmen düşünün ki öğrencilerini tanımıyor, onlarla gerektiği gibi ilgilenmiyorsa bu sınıfta başarılı öğrencilerin yetişmesi çok zordur. Tıpkı bahçesindeki çiçekleri tanımayan bahçıvan gibi...

Okul bir bahçe, öğrenciler de o bahçenin nadide çiçekleridir. Öğretmense bu bahçede rengârenk çiçekler yetiştirecek bir bahçıvandır. Bu bahçede her çiçek kendi renginde açacak, etrafa misk gibi kokular yayacaktır. Her çiçeğin farklı özellikleri vardır.

Her birine ayrı ilgi göstermemiz ve bakım vermemiz gerekir. Bunu yapmazsak çiçekler açmaz, açan çiçekler de solgun ve cılız olur. Öğretmen, bahçesini saran yabanî otları, dikenleri temizleyemezse bahçedeki çiçekler istenilen güzellikte olmaz. Sorun, sıkıntı ve huzursuzluklar giderilemezse öğrencilerimiz yok olup gider...

En iyi öğretmenler, bizleri en çok etkileyen öğretmenlerdir. İçimizde heyecan oluşturmayan, sevinç doğurmayan öğretmenler, yaşamımızda çok fazla yer tutmazlar. Fakat bizi kişiliği ve dersleriyle heyecanlandıran, her gün okula koşarak, istekle gitmemizi sağlayan, yüzüyle, diliyle bizi adeta esir alan öğretmenlerimizi ömrümüzün sonuna kadar unutmayacağımız kesindir.

Öğretmeyi sevmeyen bir öğretmen, sınıfın damarında akarsular gibi gürül gürül akamaz. Öğretmen öğretmekten zevk aldığında ruhsal ve bedensel olarak yorulsa da bundan şikâyetçi olmaz. Esas yorgunluk sevgisizliktir. Öğretmenler değişime açık, öncü olmak zorundadır. Kimliğine ve kişiliğine, söz ve davranışlarına gereken özeni göstermelidir. Öğretmenlik mesleği insanı değiştirme sanatıdır. Buna inanmayan sanatkârlar güzel eserler veremezler ve öğrencisi üzerinde olumlu iz bırakamazlar.

Etkili öğretmen, öğrencisinin hayatında değişiklik yapabilen öğretmendir. Eğitimde başarıyı arzulayan öğretmen; coşku dolu bir yürekle öğrencisini, öğrenmeyi ve öğretmeyi sevmelidir. Öğrencisiyle beraber olduğunda huzurlu ve mutludur.

Gerçek öğretmen, sadece bir öğretici değil, kişilik ve duygularıyla en doğru hedefe ilerleyen bir rehberdir. Öğretmen, akılları ve ruhları aydınlatan bir ışık kaynağıdır. Gerçek aydınlık, onun gönül ışıklarından gelmektedir. Öğretmen; kendisi için istediğini öğrencisi için de isteyen, öğrencisine hayat bağı olabilendir.

Hayatı yaşanılır hale getirebilmek, gönüllerden gönüllere yayılan ışıklarla olur. Bu da en çok öğretmende olmalıdır. Öğretmenin gönül ışıkları hep yandığı sürece insanlık aydınlanacaktır. Eğer bu ışık sönerse insanlık karanlık içinde kalacaktır.

Gönül bahçelerimizin eşsiz güllerini, tomurcuk çiçeklerini kırarak incitmeyelim. Onları soldurmayalım. Eğitimi okul, veli ve öğretmen üçgeninde görelim. Başarıya da buradan gidileceğini aklımızdan çıkarmayalım.