O BİR ŞEHİT

Menzile yetmek için zamanı aşıyordu

Yüreğini eline almış da koşuyordu...

‘Dur! Kal! Gitme! ‘ diyerek kolundan yapışana¸

Belli¸ çok güceniyor¸ üzülüp şaşıyordu...

Can devir tesliminde her soluk verişiyle

Çağımız Kisrâ’sının putları düşüyordu...

Nice diri çehrede ölüm kol geziyorken

O peşin muştulanmış cenneti yaşıyordu.

Dokuz kat karanlıktan süzülen ar yıldızı

Nurlanmış umutlarla yüzünden ışıyordu.

Aldan mordan geçerek bir kızıl ötesinde

Lâcivertleşen gece nihâyet yoşuyordu.

Neydi o buydurucu aklıkların hikmeti

Örtünenden ziyâde seyreden üşüyordu

Öyle bir gizem ki bu¸ yorumu kolay değil

Buzdağının içinde tefekkür pişiyordu...

Göz¸ göz olmuş yaralar hafta¸ ay¸ yıllar sonra¸

Suyu gür kaynak gibi şorlayıp coşuyordu...

İçimizden biriydi¸ suretâ insandı ya

Siretindeki sevdâ kabuktan taşıyordu...