KULUN HEDEFİ

Sonsuz nimetler içindeyken kimileri onu kendinden bilir ve gurur benliğini sarmış olarak "Ben!" ile başlayan kibir dolu cümleler kurar. Bunları yaparken de yazık ki bir kul olarak durması gereken noktadan çok uzağa gider. Kimileri de sonsuz nimetler içinde olduğunun farkında bile olmadan, hep sahip olamadığının derdine düşer ki; bu da hedefe kitlenmesine engel olan çok talihsiz bir durumdur. Kul olarak hedefimizin ne olması gerektiğini ise Yüce Allah (c.c.) Zariyat Suresi 56. ayette şöyle anlatır: "Ben insanları ve cinleri ancak bana kulluk etsinler diye yarattım."  Gelin, bugün bir karar verip hemen uygulamaya koyalım. Yemek mi yiyoruz, acıktığımızın farkına varabilmekten yemeği hazırlamak için mutfağa yürüyebilmeye ve gerekli malzemeye ulaşmaktan onları hazırlayabilmeye ve sofraya oturabilmemize kadar her anımızda içimizden şükredelim. Hazırladık ve türlü nimetlerle dolu sofraya oturduk. Sofradaki nimetleri görebildiğimiz için şükredelim. Kaşığı tutabildiğimiz ve yemeği o kaşıkla alıp ağzımıza götürebildiğimiz için şükredelim. Yediklerimizi bize en faydalı olacak şekilde bir fabrika gibi işleyen vücudumuz ve farkında olamadığımız daha nice nimetler için şükredelim. Günlük adımlarımızı sayan bir uygulama gibi şükrümüzü de sayan bir uygulama olsa, günün sonunda şükrümüzün yüzlerce olduğunu göreceğiz. Peki, buradaki sayı mı önemli olan? Tabii ki değil. Meşayıhtan bir zat "Biz bu hâli şükürle kazandık." der. Şükür hâlindeyken insan, sonsuz kudret sahibi Rabb’inin huzurunda acziyetinin farkına varıyor ve öyle bir acziyetteyken bile, o nimete sahip olabilmenin şaşkınlığı içinde daha çok şükretmeye çalışıyor. Onlarca faydasının içinde belki de en önemlisi, kul olarak Rabb’imize olan muhabbetimizin artmasına sebep oluyor ve bu muhabbetle ona layık olma yolunda vazgeçmeden çalışmamızı sağlıyor. Sözümüzü bir hadis-i şerifle bitirelim: "İman iki kısımdır: Yarısı sabırda, yarısı şükürdedir.”