EĞİTİM, ZİHİN VE DUYGU ZENGİNLİĞİ KAZANDIRMALI

Eğitimde amaç; öğrenciye sadece bilgileri öğretmekle kalmayıp, onları düşünen, soran ve sorgulayan kişiler olarak yetiştirmek olmalı. Konuşan, anlayan ve anlatan öğrenciler olarak yetiştirmek için gerekenler yapılmalı.

            Çocuklar karşılıklı konuşma ile çevresindekilerle temasa geçer, onların bilgisine sahip olur. Hikmetin bilgisine sahip olmak için durmadan sorgular; kendince emin oluncaya kadar sorgular. O halde bu iş neden çocuk yaşta başlamasın? Neden çocuklarımız erken yaşta düşünmeye yönelmesin? Büyükler, çocukların her türlü sorununa büyük bir sabırla cevap vermeli. Onları temellendirmelidir. Kendileri de ona soru yöneltmeli. Mademki eğitimin amacı çocuğu düşündürmek onun edebi ve güzel sanatlar zevkini artırmak, zihin ve duygu zenginliği kazandırmaksa, matematiğin, fizik, kimya ve edebiyatın, güzel sanatların amacı bu değil mi?

            Oyun, insan yaşamında her yaşta çok önemlidir. Çocukluk döneminde oyun her şey demektir. Oyun oynamayan çocuk bütün yaşamı boyunca monolog döneminde kalmaya mahkûmdur. Oyun çocuğun dış dünyaya açılan tek penceresidir. Oyun hayal gücünü arttırır. Zihin ve duygu dünyasını zenginleştirir. Eğitim de oyun biçiminde yapılır. Araştırmaya, tartışmaya yönelik sistemlerde eğitim oyun biçiminde yapılıyor. Çocuk oyunlarla öğrenir.

            Ne yazık ki eğitim sistemi, tam oyun döneminde olan çocuğu, yarış atına çevirip onları Anadolu ve Fen Liselerine sokacağız diye bir eşyaya dönüştürmektedir. Çocuğun koltuğunda test kitapları ile bir test nasıl doldurulur öğretimi yapılmaktadır. Yabancı dilde eğitim yapmak eğitimin amacına uygun değildir. Eğitim ana dilde yapılır. Bu yarış atıldığı orta öğretimde de devam etmektedir. Çocuklarımızı dershane dershane dolaştırarak, özel öğretmenlerin elinde süründürmekteyiz. Üniversitelerimizde öğretmen-merkezli, tek kitap ya da tek nota bağlılık sürdürülmekte ve araştırma yapılmamaktadır. Düşünme, sevgi ve merak öğeleri tümden ihmal edilmektedir. Aslında özellikle yüksekokullar ve üniversiteler araştırmaya yönelik olmalıdır. Ezber yöntemi, tek kitaba bağlı olan eğitim, eğitim olmayıp, öğretimdir. Bu bakımdan bizde eğitim sistemi tek kitap rejimine bağlı kalmıştır. Nasihat ya da konferans biçiminde ders vermek, çocuğu tek kitap ya da nota bağlı olarak yetiştirmek, eğitimin yöntemi olmayıp, öğretim yöntemidir.

            Aynı durumu televizyon programlarında da roman ve diğer alanlarda da görmekteyiz. Fakirlik, yüzeysellik ve tek boyutluluk bütün hayatımıza yayılmış durumdadır. Oysa insan-dış dünya ilişkisinde kitabın ve iletişim araçlarının önemi büyüktür. Gerçi bu diyalog döneminde kişi evreni kendince yorumlar, bazen onu soyutlar ve değiştirmeye kalkışır. Televizyon programlarının ve okutulan kitapların değişik ve çok çeşitli olmasının büyük yararı vardır. Kitap ve kütüphane bakımından fakir aile, çevre ve okul, dünyaları zengin insanlar yetiştiremez.

            Bir sistem ki düşünme yeteneğini, zevklerini geliştirmiyorsa, o sistemin insan yetiştirme politikasında büyük hatalar yatıyor, demektir. Düşünün bir kere, yıllarca eğitim ve öğretim görmüş insanlar adam bile öldürebiliyor. Ne yazık ki; yıllarca edebiyat okumuş, güzel sanatlarla ilgilenmiş bir insan dünyanın en güzel yaratığını öldürebiliyor. Demek ki öğretim değil eğitim yapılmalı. Değerlerine bağlı bir eğitimden geçmeyenlerin kendisine, ailesine ve topluma faydalı olamayacağı bir geçektir. Bu konuda devletin, eğitimcilerin ve anne-babaların üzerine çok büyük görevler düşmektedir.