KURAK TOPRAKLARA DOĞRU

Sevgili günlüğüm, Bugün seninle Türkçe dersinde yazdığım bir yazımı paylaşmak istiyorum. Umarım beğenirsin. “Yağmur olmak isterdim… Yağmur olmak, yağmak isterdim kurak topraklara, dağlara ve taşlara. Güneşin etkisiyle buharlaşıp, su birikintilerinden zerre zerre yükselirdim gökyüzüne. Oradan da yağmur olup yağardım sicim sicim dünyaya. Damla damla, yavaş yavaş düşerdim seher vakti gül goncasının üstüne ve usulcacık sızardım toprağa… Bulut olup yağarken yeryüzüne; sevinirdim bir çocuğun tatlı gülüşüyle ve beni bekleyen beyaz sakallı, nur yüzlü çiftçi amcanın şükredişiyle… Gökyüzünden seyrederdim otlakta yayılan kuzunun sıçrayışını, çimlerin beni bekleyişini. Onlar beni çok seviyordu, anlıyordum bunu. Ben de onları seviyordum tabi. Sıra dağları, engin denizleri ve kilometrelerce mesafeleri aşıyordum sırf onların yüzünü bir parçacık güldürebilmek için… Okyanuslardan, denizlerden, derelerden ve göllerden biriktirdiğim, bünyemde topladığım her şeyimi onlarla paylaşıyordum. Böylece günler, aylar, yıllar geçiyordu. Rüzgâr beni çok farklı bir yere sürüklüyor bugün. Yıllardır buluşamadığım; susuz ve çatlak, çorak topraklara… Birbirini uzun zamandır göremeyen bir anne ve yavrusu gibi sarılıyoruz birbirimize. Kulaklarıma fısıldıyor toprak: - Çok özledim seni, diye. - Ben de seni çok özledim, diyorum çorak toprağa. O kadar karışıyoruz ki; birbirimizden ayrılamaz bir hâle geliyoruz. Ve ardından tohumlar takılıyor gözlerime. Bana hasretle bakıp tatlı bir sesle: - Hoş geldin, diyorlar. Ve yine iniyorum yerin derinliklerine. Bir çiftçi açtığı kuyuyla tekrar buluşturuyor beni gün ışığıyla… Gâh bir çiçeğin yaprağında, gâh bir çocuğun göz yaşlarında buluyorum kendimi. Rüzgârlara karışıyorum yeniden. Güneş yine güzel yüzüyle gülümsüyor bana. Yeniden uzun bir yolculuk başlıyor… “Haydi zerrecikler, kurak topraklara!”