GÜZ GÜNLÜĞÜ

Güzel bir mevsimin güzden çok yaz kokan yanıdır eylül.

Dokunduğum y'anı hatıra.

D’okunamadığım yanı şiir oldu.

Elinde sarı kahverengi arası çay ikram eder edasıyla gelir eylül.

Öylece duruverir izler doğayı. Yudumladıkça çayını doğa biz olur, biz onca oluruz.

Öyle sessiz öyle sakin ve öyle yavaş yudumlar ki, sindire sindire yeşilin tonu kayar bir bir sarı, kahverengi, turuncuya biz farkına varamadan…

Sonbahar işte adı… Sessiz sedasız gelen en çok da açık sarı ikramıyla, açık sarı çayındaki duruluğu endamıyla…

Bardağın sıcaklığını kaybettirmeden, soğuduğunu hissettirmeden avuçlara bıraktığı güzün heyecanına vara vara bürünür, büründürür doğayı. Sonra kıskanırlar yeşil yapraklar turuncuya bakıra bürünen dostlarını.

Onlar tek tek düşüvermiş olsalar da toprakla buluşmanın toprakla kucaklaşmanın sevinci içindedirler.

Hasretin bittiği âlem-i ervahın kapısında “Yaratan’a görevimizi yaptık.” demenin mutmainliği içindedirler.

Ve sonra yeşile dair sadakat turuncuya sarıya döner, özlemin rengidir sarı.

Yârini özleyen sararır solar, titrer dalında. Bir güz masalında titrer yapraklarda, sararıp solarak.

Özlem derindir sararmamak ne çare…

Sıla değil midir zaten dünya… Ve hasret!

İnce ince geçerken sırat köprüsünden sorgunun bilinciyle önce kendini sorgular.

Dal incindi mi benden?         

Kuş incindi mi?

Böcek çiçek incindi mi?

Neşe sürür oldum mu doğaya?

Yemişleri meyveleri korudum mu?

Tırtıl arı çekirge razı mıydı benden?

Yüzünde bir tebessüm oluşur sonra, aç kalan çekirgeyi yanını yöresini nasıl hibe etmişti.

Bilir o sorgu kolay geçecektir, razıdır mahlûkat, razıdır ait olduğu toprak.

Vuslata az kalmıştır titriyor, sallanıyor, özlüyor, özleniyor.

Güneş göz kırparken aralardan ruhunun ısındığını avuçları üşüse de ruhunun ısındığını hisseder.

Bir rüzgâr okşamasıyla ayrılı verilir aylarca oturduğu evinden.

O bilir gerçek evinin orası olmadığını gerçek mekâna gidişin özgürlüğüne bırakır, rüzgârın derin kollarına bırakır kendini. Uçuşmakta ne güzeldir, narince rüzgârla el ele.

Kendini dizginlemeye çalışan rüzgâr yaprakların lunaparkı olur bilmeden. Uçurur da uçurur. Sonra yaprak bir kelebek gibi konduğu toprağı öper de öper.

Kucaklaşırlar iyiden iyi, sonra ne olur bilinmez. Geçen güz ayaklarımın altında gülümserken gördüm çınar yapraklarını şarkı söylüyorlardı her ayağımı dokundurduğumda.